زندگی و من

 

از باغ  زندگی  نصیبم  خار بود  و  بس

از یار هرچه  دیده ام ، آزار بود  و  بس

از دوستان  نداشتم  جز خنجری به پشت

در آستین  ما  همیشه  مار  بود  و  بس

هر شاخه ای که  کاشتم  شد  دسته  تبر

پایان  کار هر  درختی  دار بود  و بس

دل رابه هرکه داده ام،آمد شکست ورفت

افسانه های  عاشقی  پندار بود  و  بس

 قفل  دلی  به   شاکلید  صبر  وا نشد

اصرار ما نتیجه اش انکار بود  و بس

شاید به دیگران از آن گنجینه  داده اند

سهم من و دل من  اما  بار بود  و بس

با این همه بنوش تا ته جام  خویش را

بازی زندگی همین  یکبار بود  و  بس