در خواب باغ

بازی با آتش

حکایت فرهاد

جاری شو!

آفتاب بودا

داغ شد ، چون لاله زیبا کرد این آتش مرا

آفتاب قلب بودا کرد این آتش مرا

از ریا بر چهره کفرم نقابی داشتم

پرده ها را سوخت، رسوا کرد این آتش مرا

عقل را همچون کلاهی بر سر خود داشتم

تا شوم پنهان، که پیدا کرد این آتش مرا

سوز دل برداشت ازلب های من مهرسکوت

چون کلیم الله ، گویا کرد این آتش مرا

برگ برگ دفتر قلبم پر از اسرار بود

چون پیام رمز خوانا کرد این آتش مرا

سال ها اسپند بودم، بیقرار شعله ای

همچو خاکستر شکیبا کرد این آتش مرا

تلخ بودم، ترش بودم، غوره بودم، عاقبت

زد به جانم، مثل حلوا کرد این آتش مرا

کی به جامی می شود خاموش، این آتش فشان

باز هم محتاج دریا کرد این آتش مرا

روسپید از امتحان عشق بیرون آمدم

مثل یک ذرت شکوفا کرد این آتش مرا

پیش از آغاز کلام

ما خط هم را نمی خوانیم

ما حرف هم را نمی فهمیم!

من به زبان شرق می گویم،

تو با گوش غرب می شنوی!

من با حروف دل می نویسم،

تو با الفبای عقل می خوانی!

بیا سفر کنیم

به حروف پیش از آغاز قلم

به کلام پیش از آغاز زبان،

بگذار چشم بگوید

بگذار چشم بخواند

اعتماد کن!

به همزبانی چشم ها

به همدلی نگاه!

ستاره چیدن

سودای تو در سینه ما جا شدنی نیست
در کوزه نهان کردن دریا شدنی نیست
کردم هوس چیدن یک خوشه ستاره
می خواهم و دارم خبراما شدنی نیست
بیهوده ، نظر سوی من خسته نینداز
این پنجره با سنگ شما وا شدنی نیست
همپای عقابان نشود ، بال کلاغان
دست من و دامان شما، ما شدنی نیست
هرگز نتوان تا لب آن چشمه سفر کرد
با پای من خسته تنها شدنی نیست
گفتم که دل از عشق گرفتیم و گذشتیم
لبخند تو می گفت که حاشا شدنی نیست
آن شاخ نباتی که ازاو خواجه سخن گفت
جز با لب شیرین تو معنا شدنی نیست
نذر من درویش همین لحظه ادا کن
هی وعده فردا نده ، فردا شدنی نیست
گیرم نشود چشم به چشم تو بدوزم
یک چشمک پنهانی هم آیا شدنی نیست؟

صدای پای عشق

دامن خیال

از چاله به چاه

موها سپیدتر شدند و دل سیاه تر

پیمانه پر شدست و دفتر پر گناه تر

زاهد به جامه ایم و در دل مثل دیگران

در پی پول و قدرتیم و اهل جاه تر

دادیم ز دست پاکی دوران کودکی

با یاد آن شود دو دیده گاه به گاه  تر

آن ترکه ها که دست ما دید از معلمان

تبدیل کردمان به گرگی سر به راه تر

انسان تباه می شود در این ریا شهر

عامی چون من تباه و آن عالم تباه تر

از بره ها چو گرگ ها، زخمی ست گردمان

سلطان حسین ما شد از عباس شاه تر

بیچاره ما عصا به دست کور داده ایم

افتاده ایم به چاله ای از چاه چاه تر

وارونه است کار جهان، تجربه کرده ام

هر کس که مدعی بود، پر اشتباه تر

از سادگی تا خرخره غرقیم در کلاه

بر سر نرفت هیچکس را زین کلاه تر

کردیم اعتماد به ابلیس و عاقبت

شد روزمان ز روی شیطان هم سیاه تر

معصوم چشم تو در این دنیا غریبه است

از دیده ات ندیده ام غمگین نگاه تر