شب اضطراب

بی باوری

یک ‌مشت حسرت

همیشه زندگی این‌گونه نافرمان نمی‌ماند

عزیزی مثل تو، دائم در این زندان نمی‌ماند

دوباره می‌رسد فصل شکفتن، سبز خواهی شد

دل تو تا دو چشمت هست، بی‌باران نمی‌ماند

شبیه صبح، برمی‌دارد از سر چادر ظلمت

و این خاصیت عشق است که پنهان نمی‌ماند

زمان عاشقی را وقف لبخند محبت کن

شتابان می‌گریزد، فرصت جبران نمی‌ماند

سوار آفتاب از دشت‌های لاله می‌آید

چراغ عشق دارد هر که ، سرگردان نمی‌ماند

نشستم بر سر سجاده تقوا و می‌بینم

تو با سیب آمدی و چیزی از ایمان نمی‌ماند

به پایان می‌رسد افسانه ما و شما آخر

برای هیچ‌کس، جز نقطه پایان نمی‌ماند

به دنبال چه می‌گردی که از خوب و بد دنیا

به‌جز یک ‌مشت حسرت در کف انسان نمی‌ماند

مهمان سیب

 

من شوره ‌زارم، می‌شود باران من باشی

اندازه یک قطره‌ هم از آن‌ من باشی

یک روز با لبخند ازگل‌ها شکوفاتر

گلدان حسن‌یوسف ایوان من باشی

خسته شدم از این بهشت بی‌خبر از عشق

مهمان یک سیبم کنی، شیطان من باشی

شیرینی «خوشبخت» را احساس خواهم کرد

یک‌شب اگر در خواب هم مهمان من باشی

شعر من از شور حضورت می‌شود شیرین

روزی که شمس شرقی دیوان من باشی

ای گنج پنهان! می‌شود آیا در این ظلمت

فانوس کنج خانه ویران من باشی؟

آخرین جرعه

 

نه سرمستی آرزو

نه سرگرانی نومیدی!

نه رویای شیرین عشق

نه تلخی حقیقت تنهایی

 

نه!

هیچ چیز

مرا به خویش نمی خواند

 

نه هیچ چیز !

زندگی

هنوز

جرعه مرگ را در جام تجربه دارد

اجازه عشق

بانو اجازه ! می توانم عاشقت باشم

گرچه به ظاهر من نباید لایقت باشم

یک شاعر پیرم که قلب کودکان دارم

از دار دنیا قطره ای طبع روان دارم

دارم حسابی مثل جیبم ، خالی خالی

در طالعم افتاده خطی از بد اقبالی

تقویم عمرم یکسره فصل زمستان است

خورشید بختم پشت ابر تیره پنهان است

در سرنوشتم سهم شادی کم رقم خورده

از بعد بسم الله ، تنها غم رقم خورده

گر چه همیشه خنده بر لب کرده ام سنجاق

پشت نقابش درد هست و غصه هست و داغ

یک زندگی غم خوردم و دم بر نیاوردم

جز شعر ، فریادی ز جانم بر نیاوردم

جز جرعه های زهر ، از ساغر نخوردم من

از دوستان ، جز ضربه خنجر نخوردم من

مجنونم اما ، نیست لیلایی در آغوشم

من بی زلیخا جامه های پاره ی پوشم

شاید که سهم شادی بنده شما هستی

شاید شما شیرینی دنیای ما هستی

بانو اجازه ! می شود لیلای من باشی

من آدم تنهایی ام ، حوای من باشی 

مثل شادی باش

 

پای خود را از گلیم دیگران بیرون بکش

دست خود از آستین این و آن بیرون بکش

خود قلم در کف بگیر و نقش تازه خلق کن

سر نوشتت را ز دست آسمان بیرون بکش

برتری از هرکه هست و بهتری از هر چه بود

روح  را از بردگی  ناکسان  بیرون بکش

من نمی گویم ننوش از آب انگور حیات

جام خود از محفل نعره کشان بیرون بکش

غم نباش و مردمان را پای بند خود نکن

مثل شادی رقص از پیر و جوان بیرون بکش

دشنه داری دشمنان دوست را گردن بزن

تیغ نامردی ز کتف دوستان بیرون بکش

سخت می گیرد جهان بر مردمان اهل حق

حق خود را از دهان هفت خوان بیرون بکش

پرچم  آزادگی آسان  نمی آید  به  کف

تاج را از پنجه شیر ژیان بیرون بکش

مرد باش و نان بازوی خودت بر سفره نه

نمره می خواهی ز برگ امتحان بیرون بکش

زندگی چندان نیرزد که به ذلت تن دهی

جان خود را از جهان غافلان بیرون بکش

طالب شهر یقینی همنشین عشق باش

پای دل را از گل حدس و گمان بیرون بکش

نیست هر شیرین لبی شایسته دلداریت

قلب خود از زیر پای دلبران بیرون بکش

تا به کی حرف دلت در سینه پنهان می کنی

عشق را از پشت پستوی دهان بیرون بکش

این ماییم؟!

مثل یک اتفاق ناگاهیم
سال ها می شود که در راهیم
به گمانم مسیر ما کج بود
عابر کوره های بیراهیم
بلد راه عاشقان شده ایم
در ترازوی عقل گمراهیم
سن عقلی ما حدودا پنج
در سجل گرچه بعد پنجاهیم
به حساب کسی نمی آییم
هستِ نادیدنی چو اشباحیم
حسرت آنقدر خورده ایم  شب و روز
پیش مردم تجسم آهیم
هست در ما قوی ، حس بقا
به نظر می رسد که خودخواهیم
نیستیم اهل شورش و بلوا
چه کنیم، یک کم عافیت خواهیم
عاشق قد و قامت شیریم
در پی دمب گرگ و روباهیم
نیست در ما بلند پروازی
پی دیوار های کوتاهیم
بس که در خانه توسری خوردیم
مرکز عقده های جانکاهیم
ظاهر و باطنی سوا داریم
روز درویش و نیمه شب شاهیم
گرچه بی بهره ایم ز زیبایی
همچو یوسف همیشه در چاهیم
در نگاه همه ،  زشت و کریه
پیش مجنون خودمان ماهیم
هر چه  هستیم ، راضی ایم به آن
یکی از شاکران درگاهیم
بنده خالصش سلیمان است
ما فقط  طالب کمی جاهیم
نه بد بد نه خوب خوب ، وسطیم
از بد و خوب خویش آگاهیم
هر چه در این جهان نشانه او
پس من و تو هم آیت اللهیم

دیوارهای بی پنجره!

  

از شراب زندگی ، خالی خالی شد سبویم

گوش کن ! این گام های مرگ ،می آید بسویم

می مکد زالوی حسرت ، قطره قطره هستی ام را

فرصتی باقی نمانده ، قصه هایم را بگویم

سال ها رفتم به دنبال نشان دوست هر جا

چیزی از ایمان نشد جز شک ، نصیب جستجویم

هیچ چرخی ، بر مراد ما نزد ، یک دور چرخی

نیست یک پنجره در دیوارهای رو به رویم

داشت صدها اژدها هر آستین دوست در خود

خار سهمم بود ، هر جا خواستم گل را ببویم

به گمانم درد تنهایی من واگیر دارد

می گریزد یار هم ، چون دوستان از گفت و گویم

گوش کن ! آوای پای مرگ را ، نزدیک تر شد

هست در این لحظه ، دیدار تو تنها آرزویم

شور پرواز