باور نکن!

قصه باغ گل بی خار را باور نکن

داستان گنج دور از مار را باور نکن

ابله و عاقل ندارد ، چشم دل را باز کن

مست را باور نکن  هشیار را باور نکن

هیچ  کس از راز عالم جز خدا ، آگاه نیست

مدعی صاحب اسرار را باور نکن

" گفت در سر عقل باید ، بی کلاهی عار نیست "

سر اگر عاقل نشد ، دستار را باور نکن

دل به قول هر کس و ناکس نمی باید سپرد

حرف هر نامرد لاکردار را باور نکن

از صدای داد و فریاد کسان اصلا نترس

طبل توخالی هر اخطار را باور نکن

عادت کج رفتن از سر کی توان انداختن

ادعای توبه پرگار را باور نکن

عطر می خواهی ببو و زهر می خواهی بچش

وصف های کاسب بازار را باور نکن

شاید این ساز و نوا ، آوای آه و ناله است

تا به چشم خود ندیدی تار را باور نکن

هر که کاری کرد ، یک جوری پی سود خود است

هیچگاه ، از هیچ کس ، ایثار را باور نکن

شعر یعنی حرف های خوب بی معنی زدن

دل به حرف من نده ، اشعار را باور نکن

حرف های بر زبان رفته ندارد اعتبار

حرف پنهان در نگاه یار را باور نکن

حرف اگر حرف ست ، پنهانی نمی بایست گفت

وعده  پنهانی دلدار را باور نکن

نیاز غمزه تو

این بال و پر شکسته را پرواز هدیه کن

یک فرصت دوباره ، یک آغاز هدیه کن

این سوگوار بی تو بودن را به خنده ای

شور ترانه ، شادی آواز هدیه کن

تا باز زندگی این نی پر نوا شود

عیسای من ، به من دمی اعجاز هدیه کن

جان و دلم همه نیاز غمزه های توست

قهر و غضب بس است ، قدری ناز هدیه کن

خسته شدم از این همه شب روزهٔ سکوت

چیزی بگو ! به گوش من یک راز هدیه کن

گر نیست این غزل به چشم طبع تو روان

بیتی ز شعر خواجه شیراز هدیه کن  

بدون تو !

مجنون شدم ، مجنون بی لیلا بدون تو

باید چگونه سر کنم حالا بدون تو

رفتی به این گمان که رهایم کنی ز خود

من می شود که من شوم، آیا بدون تو

ماه هست و چشمه ونسیم ویک سبوغزل

اصلا چه فایده همه دنیا بدون نو

تو ، آیه جمال آن معشوق عاشقی

معنا نداشت واژه زیبا ، بدون تو

تو چشم های دلبری داری، نمی شود

دروازه های عشق، هرگز وا بدون تو

من ماهی دچار تنگ حسرت توام

شوری نداشت بوسه دریا بدون تو

از های و هوی اهل هوا، دل گرفته ام

بی هر چه دیگری خوشم ، الا بدون تو

حوای من ، هوای سیبت کرده ام بیا

انگار در جهنمم ، اینجا بدون تو

طنز هستی!

دار آرزو

شراب حضور

پنجره عشق

دلخوشی

چشمت

ناله برگ